In het afgelopen weekeinde hebben we ons hier, naast andere dingen natuurlijk, bezig gehouden met een écht streekproduct: het plukken van bramen in het park nabij ons huis en het maken van jam. Onze oogst, 10 potten heerlijke jam. We hebben er natuurlijk al van gesnoept, daarom weten we dat het 'heerlijk' is.
Nou hangt onze Lijsterbes hier ook nog vol met bessen die bijna rijp zijn, dus toch nog maar een keer naar de winkel voor nieuwe suiker. En de citroenen niet vergeten! Staat nu wel op mijn boodschappenlijstje, maar was ik de vorige keer dus vergeten.
Ik maak jam trouwens doorgaans niet met geleisuiker, omdat dat vaak 'gewone' witte geraffineerde suiker is en ik de voorkeur geef aan ongeraffineerde bruine rietsuiker (onbewerkt). Ik gebruik daarbij Agar-Agar als geleermiddel. Gaat prima. Bij gebrek aan citroenen - het zure aspect dat bijdraagt aan de stolling - moest ik het fruitsap uiteindelijk wel langer inkoken, maar de geleerproef (een beetje jam op een koud schoteltje in de koelkast) kwam uiteindelijk goed uit de bus. Is de 'jam' nu uiteindelijk toch meer een 'gelei' geworden, dan is dit prima in de yoghurt te gebruiken. Of als siroop om drank van te maken. Mogelijk later deze week nog maar eens een lading bramen verwerken, als ik wel de juiste middelen in huis heb. Ik was vergeten dat een Granny Smith appel toevoegen ook een mogelijkheid was geweest. Dat heb ik ooit in een recept ergens hier op het internet gelezen. Je moet er op zo'n moment maar aan denken. Deed ik dus niet. Braaf lange tijd alles op laten staan, al roerend in laten koken.
Ik was gewoon niet helemaal in mijn goede doen dit weekeinde. Een migraine-aanval die dwarszat, maakte dat ik me meer een zombie voelde dan dat ik er helemaal bij was. Helaas is dit nog een klein maandelijks restantje van mijn veel ernstiger klachten die ik voorheen had (fibromyalgie en minimaal 2 migraine-aanvallen in de week) en ik mag dan ook helemaal niet klagen... maar ik was er dus niet helemaal 'bij'. Hormonen spelen toch wel op in de overgang. Gelukkig geen opvliegers, maar dit is ook niet fijn. Hoofdpijn en vooral vermoeidheid is nu aan de orde, maar dat heeft niet alles met mijn overgang te maken. Veel mensen hebben last van hoofdpijn en vermoeidheid. Op dit moment is het kosmisch gezien een periode van versnelling van energie. Dit kan er dus voor zorgen dat je daar 'last' van hebt, omdat het enige aanpassing van onszelf vraagt. De energie vraagt ons, dwingt ons eigenlijk, meer in het hier en nu aanwezig te zijn. Er zijn dus veel meer mensen die last hebben van hoofdpijn, maar er is meer... Kosmische instroom gaat via de pijnappelklier, waarmee het endocriene klierstelsel (het hormoonstelsel) direct beïnvloed wordt, wat veel druk kan geven in het hoofd en in het hele fysieke systeem. De ene mens zal daar meer last van hebben dan de andere mens, maar meer gehoorde verschijnselen op dit moment zijn:
- Duizeligheid.
- Vergeetachtigheid.
- Verwardheid.
- Moeite hebben met het overzien van dingen, speciaal met betrekking tot de financiële situatie.
- Planningen die gemaakt worden, maar een gevoel van ontmoedigd raken van wat er allemaal moet gebeuren.
- Veel huilen.
- Kindthema's die weer naar boven komen.
- Het gevoel hebben tijd tekort te komen.
- Vermoeidheid bij het opstaan.
- Onrustgevoelens, maar ook fysieke onrust.
- Spier- en gewrichtspijnen.
Al die veranderingen in energie hebben te maken met de evolutie van de Aarde en dus ook met de evolutie van de mens. Dit heeft algemeen tot gevolg dat er onrust en chaos kan ontstaan (waar zou die financiële crisis toch vandaan komen...?) Oude structuren worden doorbroken. Er is een verzet tegen het loslaten van vertrouwde dingen, omdat we nog niet weten wat voor nieuws ervoor in de plaats gaat komen. Mensen hebben graag wat houvast in het leven en dat los te laten... Het is een algemeen maatschappelijk proces dat het gevolg is van een inwendig proces in iedere mens, dat weer een gevolg is van veranderende kosmische energie. En je ziet al dat de Nieuwe Wereld zichtbaar wordt, dat er een beweging zichtbaar is van mensen die meer en meer zichzelf gaan zijn, werkelijk zijn wie ze zijn en die hun leven inrichten op een manier die helemaal bij hen past. Onrust en chaos creëert ruimte, maakt oude patronen los en geeft de mogelijkheid nieuwe wegen te vinden, nieuwe verbindingen te leggen, in onszelf, in de maatschappij, de samenleving, die een afspiegeling is van onszelf. Laat je niet meeslepen door de maatschappelijke chaos, maar blijf vooral bij jezelf, bij je eigen proces. Zorg dat je jouw stukje helder krijgt voor jezelf. En ja, in die maatschappij kunnen we vaak niet helemaal onszelf zijn, omdat we bijvoorbeeld geld nodig hebben voor het betalen van onze rekeningen en belastingen. Maar wanneer je helder krijgt wie jij werkelijk bent, waar jij goed in bent, wat jouw levensdoel is, wat jouw levenstaak is, en daar vooral ook mee aan de slag gaat, al is het 'slechts' in je spaarzame uurtjes vrije tijd, dan kun je daarmee anderen inspireren datzelfde te doen en zo zal langzamerhand een helderheid in de samenleving komen, want het zal zich meer en meer uitbreiden.
Mijn vermoeidheid van de laatste weken, iedere dag opnieuw - ik val al bijna al typend achter de computer in slaap en moet zelfs met tekenen uitkijken niet in slaap te vallen (en nee, ik heb geen ziekte onder de leden) - het ervaren van oude thema's die langskomen, de huilbuien die spontaan de kop opsteken zonder duidelijke aanleiding, hebben dus allemaal te maken met dit proces. Het is te verklaren, hoewel voor veel mensen nog niet te begrijpen. Mijn zelf gemaakte bloesemremedie Malva sylvestris (Kaasjeskruid) hoort dus heel duidelijk bij deze periode en zorgt ervoor dat er dingen op een rijtje komen. Het grote mandala-project dat ik gestart ben hoort ook binnen deze periode van energetische verandering. Ik had al zo'n vermoeden toen Inspiratie Workshop #10 over de cirkel op de proppen kwam, maar met de toevoeging van de extra cirkels en lijnen in dit grote mandala-project werd me dit nog duidelijker. Het middendeel van deze mandala doet me nu denken aan de symboliek zoals je die ook ziet in graancirkels. De cirkels hebben alles te maken met communicatie, maar ook als de golven die ontstaan als je een steen in het water gooit. Toen ik een acht-verdeling maakte en daarbij de connectie voelde met de 8 Keltische jaarfeesten, bracht dit een directe connectie met de natuur in het spel. De verbinding die tot stand kwam middels de twee vierkanten benadrukte dit nog eens. Er zijn vier vuurfeesten in connectie met de landbouw/oogsten en vier zonnefeesten welke een connectie hebben met de jaargetijden (lengte van dag en nacht), die allen gelijk opgaan met de natuur en de in onszelf weerspiegelde processen.
Ik krijg nu duidelijk door wat ik wel en wat ik niet moet doen, wat goed is voor mij en mijn persoonlijke ontwikkeling en wat ik mag delen. Al ben ik nog wel eens aan het tegensputteren...
Zo ben ik nu wel actiever aan het bloggen, omdat ik weet dat hier een levenstaak ligt. Andere dingen blijven liggen, omdat dat kennelijk niet nodig is op dit moment.
Natuurlijk ben ik dit weekeinde ook nog even doorgegaan met het verder tekenen aan mijn nieuwe grote project. Héél lastig om een weekeinde een weekeinde zonder tekenen te laten zijn. Mijn hobby is weliswaar mijn werk, maar mijn werk is ook mijn hobby... Mooi beroep toch. Scheidingslijnen tussen werk en hobby, tussen werktijd en vrije tijd, komen daarmee wel te vervallen en maken het soms lastig me met dingen als huishouding en zo bezig te houden. Dat krijg je met een passie..., dan ben je daar liefst de hele dag mee bezig, zeker nu ik het gevoel heb dat de dagen steeds korter worden. Jawel, toch ook een paar wasjes gedraaid dit weekeinde hoor. Dat kon tenslotte nog lekker naar buiten om te drogen. Dat ziet er de komende dagen wel anders uit als ik de weersvoorspelling mag geloven, hoewel het hier op dit moment nog steeds droog is na wat regen gisteravond en vannacht. In het weekeinde heb ik ook nog boodschappen gedaan, gekookt en afgewassen (zeker met die bramenzooi...). Door een vergissinkje één paarse vaatdoek rijker, maar dat krijg je met die sterke kleurstof van de bramen. Benieuwd of dat er in de was nog uit gaat... Zo niet, dan weet ik hoe ik mijn stoffen paars kan krijgen.
Afijn, dus toch nog verder getekend.
Het centrum van de mandala ziet er nu zo uit:
En in de cirkels ben ik andere motieven aan het tekenen:
Tja... nog niet klaar mee natuurlijk, maar dan...
Aan de ene kant vind ik het leuk om deze motieven toe te voegen, aan de andere kant baal ik als een stekker dat ik hiermee begonnen ben... want wie A zegt... De tekening krijgt nu een heel ander karakter dan ik in eerste instantie aan gedacht had. Maar ja, welke tekening wordt nu wèl precies wat ik in het voren bedacht had? Geen eentje! Gaat hij nu helemaal zwart-wit worden, of gaat er straks nog een kleurtje in komen? Ik heb nog geen flauw idee, hoewel.... Ik weet wel dat ik mezelf er nu écht toe moet gaan zetten om door te gaan.
Ken je dat euveltje? Dat je een tekening liefst zó bij oud papier wilt knikkeren? Kijk, hier komt mijn gesputter weer om de hoek kijken, mijn innerlijke weerstand. Ja maar... er zitten al zóveel uurtjes in... Het zit 'm niet alleen in de motieven die ik toegevoegd heb. Ik baal ervan dat mijn opgezette ruitjes en de markering van de gaten in het vlechtwerk na het gummen nog zichtbaar zijn. Ik heb simpelweg te enthousiast in potlood gewerkt en daardoor kennelijk toch iets te hard op mijn potlood gedrukt. Overkomt mij dus ook nog steeds! Dus wees gerust als je dat als beginner tegenkomt, het overkomt je na 18 jaar ervaring soms ook nog steeds. Het is een lastig iets om vooral héél dun je hulplijnen op te zetten, zodat ze later nog goed uit te gummen zijn. Om die onuitwisbare lijnen te voorkomen kun je je tekening op bijvoorbeeld kalkpapier opzetten en overtekenen middels een lichtbak op je definitieve papier. Dat hulplijnen soms nog teveel zichtbaar zijn ligt ook aan het papier, geen smoesje, maar is gewoon zo. Sommige papiersoorten zijn veel gevoeliger voor indrukken dan anderen. Het zijn net mensen... Dit is een gevalletje hooggevoelig papier. En dan moet je zeker niet te hard doorgaan met gummen, want dan gaat het papier kapot.
Uit ervaring weet ik, dat de 'prullenbakgevoeltekeningen' vaak de mooiste exemplaren worden...
Ken je dat euveltje? Dat je een tekening liefst zó bij oud papier wilt knikkeren? Kijk, hier komt mijn gesputter weer om de hoek kijken, mijn innerlijke weerstand. Ja maar... er zitten al zóveel uurtjes in... Het zit 'm niet alleen in de motieven die ik toegevoegd heb. Ik baal ervan dat mijn opgezette ruitjes en de markering van de gaten in het vlechtwerk na het gummen nog zichtbaar zijn. Ik heb simpelweg te enthousiast in potlood gewerkt en daardoor kennelijk toch iets te hard op mijn potlood gedrukt. Overkomt mij dus ook nog steeds! Dus wees gerust als je dat als beginner tegenkomt, het overkomt je na 18 jaar ervaring soms ook nog steeds. Het is een lastig iets om vooral héél dun je hulplijnen op te zetten, zodat ze later nog goed uit te gummen zijn. Om die onuitwisbare lijnen te voorkomen kun je je tekening op bijvoorbeeld kalkpapier opzetten en overtekenen middels een lichtbak op je definitieve papier. Dat hulplijnen soms nog teveel zichtbaar zijn ligt ook aan het papier, geen smoesje, maar is gewoon zo. Sommige papiersoorten zijn veel gevoeliger voor indrukken dan anderen. Het zijn net mensen... Dit is een gevalletje hooggevoelig papier. En dan moet je zeker niet te hard doorgaan met gummen, want dan gaat het papier kapot.
Uit ervaring weet ik, dat de 'prullenbakgevoeltekeningen' vaak de mooiste exemplaren worden...
Ken je deze nog?
Dit was ook zo'n gevalletje prullenbak. Nou, daar is-ie dus niet terecht gekomen. Ik heb doorgezet. Gelukkig maar.
De tekening waar ik nu mee bezig ben is echter wel een stukkie groter en vraagt nog meer doorzettingsvermogen en vooral geduld voordat de oogst van mijn werk zichtbaar zal zijn. Maar ja, ervaring leert me dat doorzetten in zo'n geval vaak de mooiste resultaten geeft, dus...
Op dit moment ziet-ie er zó uit:
Nog totaal niet in evenwicht dus. Ik ben op weg naar een zekere balans in mijn tekening. Evenwicht tussen zwart en wit, evenwicht tussen dikke en dunne lijnen, dat soort dingen. Een tekening moet wat mij betreft zowel in zwart-wit als in kleur in evenwicht zijn. Dat is nog niet het geval. Door dat grote vlak met trappatroon en overal één dikte aan pen gebruikt te hebben is het in zwart-wit een beetje een vlakke boel. Kleur zou daar wel verandering in kunnen brengen. Maar tegenwoordig let ik er al op of een tekening vóór het kleuren al een zekere balans kan vinden, zodat hij in zwart-wit al interessant is om naar te kijken. In wezen is dat een principe wat we ook kennen in het Zendala-tekenen, waar we de in de workshop genoemde patronen natuurlijk ook in kunnen gebruiken. Een tekening is interessant om naar te kijken als de tekentaal interessant is. Dat houdt in dat er een mooie balans is tussen groot en klein, dik en dun, breed en smal, lang en kort, grof en fijn, zwart en wit, etc.... Dat lukt mij nog lang niet in iedere tekening goed voor elkaar te krijgen. Met het aanbrengen van kleur kun je daar natuurlijk nog iets mee spelen, maar de meest interessante tekeningen om naar te kijken, dragen dat evenwicht in zich... of ze dagen de toeschouwer juist uit door bewust of onbewust die balans te verstoren, zodat ook de toeschouwer even uit balans gebracht wordt en een effect van verwondering, van verrassing, gecreëerd wordt.
Afijn... Deze tekening is nog lang niet af...
Inmiddels heb ik al leuke ontwerpen gezien van mensen die ook bezig zijn met dit onderwerp. Leuk! Ik zou het heel leuk vinden om uiteindelijk ook ontwerpen te zien die helemaal af zijn. En mogelijk ook te delen hier op dit blog, zodat ook anderen weer geïnspireerd raken. Altijd leuk om meerdere ontwerpen te zien, van verschillende tekenaars/schilders. Maar er is dus al veel 'onderweg'. Heel fijn om te weten dat mijn online workshops mensen inspireren!
